ავტორი : ეილინ კულოტი 22/12/2021
დეზინფორმაციის შესახებ ევროკავშირის პრაქტიკის კოდექსზე დაყრდნობით, ნაშრომი ამტკიცებს, რომ ონლაინ დეზინფორმაციის რეგულირების შესახებ ევროპული დებატები უნდა დადგეს ციფრული გარემოს, როგორც საჯარო ინფრასტრუქტურის, რეგულირების უფრო ფართო პერსპექტივის წინააღმდეგ. იკავებს რა ადგილს კანონიერი, მაგრამ „მავნე“ შინაარსის ნაცრისფერ ზონაში, რთულია დეზინფორმაციის განმარტება, ცუდადაა გაგებული, მუდამ განვითარებადი და ჩახლართული გამოხატვის თავისუფლების ფუნდამენტურ უფლებაში. ციფრული პლატფორმების ანგარიშვალდებულების გაზრდის თვითრეგულირების მექანიზმებმა, როგორიცაა ევროკავშირის კოდექსი, არაერთხელ განიცადა მარცხი ამ ძირითადი საკითხების გადაჭრაში. უფრო მეტიც, მცირე მტკიცებულება არსებობს იმის შესახებ, რომ ევროკავშირის ციფრული სერვისების აქტით გათვალისწინებული თანამარეგულირებელი ჩარჩო გააუმჯობესებს ამ მდგომარეობას. ამ წარუმატებლობისა და სისუსტეების განხილვის შემდეგ, ეს ნაშრომი ვარაუდობს, რომ პოლიტიკის შემქმნელებს შეუძლიათ მიაღწიონ უკეთეს სამოქალაქო და დემოკრატიულ შედეგებს - არა დიდი პლატფორმების უმცირესობაზე და მათ კონტენტზე ფოკუსირებით - არამედ ციფრული გარემოს, როგორც საჯარო ინფრასტრუქტურის რეგულირებით, მაგალითად, ძლიერი კონკურენციის, მონაცემთა პორტაბელობისა და თავსებადობის წესების მეშვეობით. ასეთ ქმედებებს აქვს პოტენციალი დაარღვიოს Big Tech-ის დომინირება, ხოლო მოქალაქეებს შესთავაზოს უკეთესი და ახალი სერვისები.
